برگ خیال

تنها ترین تنها

شب مثل همیشه خاموش و آرام است ماه با نور پریده رنگ

خویش در آسمان می درخشد ، از دور صدای لغزیدن آب مانند

ناله مرموز و آرام کودکی که به دامان مادر پناه برده و گریه

می کند بگوش می رسد. همه جارا خاموشی فراگرفته بجز

روح من که در آن طوفانی بر پا شده و آزارم می دهد .

مدتی است خود را  دچار انقلاب عظیمی می بینم .

می خواهم دائمأ بگویم ، بگریم و بنویسم .

اصلأ دلم نمی خواهد بخوابم ، می خواهم دیده بر هم بگذارم

و ساعت های درازی بر رویا فرو روم . کشاکش عجیبی در

روحم ایجاد شده ، حتا یک ثانیه هم فراموشی برایم وجود

ندارد ، دیگر هیچ مرحمی جراحت قلبم را التیام نمی بخشد .

دلم چنان گرفته و فشرده شده که گویی هر آن می خواهد

پاره شود واز سینه بیرون بپرد ، اضطرابی مرموز روحم

را آزار می دهد .

نمی دانم چرا نمی توانم آرام بگیرم ؟چرا هر صدایی قلبم

را تکان می دهد ؟ چرا سرا پایم می لرزد؟

چرا غوغای دل من هر لحظه شدید تر می شود ؟

در اعماق وجودم صدایی مرموز پی در پی بانک می زند ،

حس می کنم که باری عظیم بر دوشم افکنده شده ، دیگر

از تنها ماندن می ترسم ، مثل اینست که اشباح قصد حمله

بمن را دارند . چرا بیاد آوردن آنها این طور مرا بیمناک

می کند ؟ می خواهم با اراده استوار مقاصد و مطالبم را بر

ملا نمایم ولی افسوس که توانایی آن را ندارم ، نمی توانم

تصمیم بگیرم ، دیگر اعضاء وجوارهم از دستم خارج شده ،

تا کنون خود را این گونه ضعیف و زبون ندیده بودم .

می خواهم تا می توانم خود را از خیال آنها منصرف نمایم

ولی مگر شبح آنها مرا آسوده می گذارند؟  ای خدای بزرگ

به تو پناه می برم ، تو یاریم کن .

سکوت

سکوت کن

بگذار،

بمیرد

آن جان پاره ی شعرهای بی نشان

سکوت کن

نمی خواهم

همرنگ غصه های رنگ پریده ی واژه ها باشم

?

بگذار

بر دستان من بمیرد آوای کسی که

بی من

قسمت کرد

سکوت مرگبار تردیدش را

میان نگاه پنجره و

تبسم تلخ رویاها        

سفر تو را به سلامت ، مرا به من بسپار

مرا به لحظه بدرود خویشتن بسپار

به داغگاه دلم حسرت سخن بسپار

مرا که دورترین شاخه ام بهاران را

به خاک فاجعه ، عریان و بی کفن , بسپار

شبانه کوچ کن از سرزمین لالایی

مرا به خوابگه سرد یاسمن بسپار

چو عطر پونه ، به دامان آسمان آویز

مرا به غربت پهناور دمن بسپار

دل مرا که پرواز نوحه پریشانی است

به قمریان جدا منده از چمن بسپار

به کوچه های تهی مانده از ستاره مرا

دوباره مست و غزلخوان و گامزن بسپار

ز خط خاطره ام بگذر ، ای طلایی رنگ

سفر تو را به سلامت , مرا به من بسپار

عشق

عشق یعنی یک سلام بیجواب

عشق یعنی حسرت 

تشنه به آب عشق یعنی همچون من شیدا شدن

عشق یعنی قطره و باران شدن

عشق یعنی یک شقایق غرق خون

عشق یعنی دردمحنت در درون

عشق یعنی سوز نی آه و شبان

عشق یعنی معنی رنگین کمان 

این جان صدفی است که مروارید ان تقدیم یار باد

می خواهم خامه قلم را با سینه ی کاغذ اشنا کنم و نقشی از

 رخ آن زیبا را بر این سینه ی سفید حک کنم اما توانایی این

کار نیست می خوام  امواج خروشان  احساس را به  مهار

عقل در زندان  تن مبحوس کنم  اما  عقل را توان به  بند 

 کشیدن دل نیست تن  قدرت را نگه داشتن روح نیست

چشمانم  را می بندم می خوام  ان را جمال رعنای یار در 

 ذهن تصویری  بسازم اما  کسی نتواند ان جمال زیبا را

تصور کند می خوام مرغ  اندیشه را از پرواز در اسمان

سرخ  رنگ عشق  باز دارد اما اوهیچ قیدی نمی تواند در بند

بشکند این  اسمان خونین را ازطیران این مرغ  باز داشتن

ثواب نیست مرغ  اندیشه  به  پرواز خود ادامه می دهد 

 کاغذ از سیاهی قلم نقش می پذیرد دل زبان  می گشاید که

ای نازنین دلبر تو را همچون شبنم  صبحگاهی  پاک

خواسته  بودی و من  روسیاه از نوک یا  تا فرق سر به گناه

الوده شدم پس مرا ببخش !اه!ای زیبایان چه کنم که نفس بر

من  غالب شد تو خود حال مرا  می بینی  شیطان را به

دوستی برگذیده ام  تو روزگارم را می بینی می دانی که هرگز

از روی طغیان از فرمانت سرپیچی  نکرده ام  هرگز از روی

عمد  بر خلاف دوستی ام عمل نکرده ام هرگز!هر گاه خواسته

بودم سیلی بر رخ  شیطان زنم این نفس جلویم را گرفته بود

اری خود می دانی روزگاری پاکترین صادق ترین بودم شب ها

به  لبخندی می خوابم و صبح ها به لبخندی دیگر بیدار می

شدم شب و روزم  با  تومی گذشت حالا رانده ازهرجا از هر

چیزوپشیمان ازهر کار به درگاهت امده ام .

مهر دوست